СМІ пра нас: інтэрв'ю Васькова Вярнуцца да спісу
ПРЭСБОЛ №36 (3804) • 11 сакавіка 2016 года
Уладзімір ПІРОГ
СВЕЖЫ РАКУРС
У кар'еры гэтага хаўбека ўжо была гарадзенская старонка. Цяпер Арцём Васькоў другі раз уваходзіць у нёманскую раку. Значыць, яму ёсць што ўспомніць — і тое расказаць.
— Мяркуючы па тым, што званком заспеў цябе ў распранальні пасля трэніроўкі, здароўе прыходзіць у норму?
— Паволі ўзнаўляюся пасля траўмы пярэдняй паверхні сцягна. Спадзяюся, усё будзе нармальна.
— Пакуль ты лячыўся, справа ў паўабароне з'явіўся канкурэнт у асобе Чухлея.
— Ну і добра: гэта толькі падганяе. Але калі трэнер будзе выкарыстоўваць мяне злева, сыграю і там. Мне без розніцы.
— А злева Савіцкі выздаравее...
— Дык я ж і кажу — здаровая канкурэнцыя! А гуляць магу ўсюды — абы гуляць!
— Гэта твой другі прыход у «Нёмане». Што памятаецца з 2009 году?
— Па-першае, быў яшчэ зусім маладым — дзевятнаццаць гадоў. Па-другое, пастаянна мучылі траўмы: правёў толькі адзін матч чэмпіянату. А пра калектыў і трэнерскім штабе Алега Радушка — толькі добрае.
— Кажуць, у Саладоўнікава вельмі прыстойныя нагрузкі.
— Вытрымліваем — без гэтага ж нікуды.
— У «Нёмане» цябе клічуць як?
— Васек. Мяне ўсё і ўсюды так называюць — нават жонка.
— Яна з табой?
— Так, знялі ў Гродна кватэру. А нашы трохгадовыя двайняткі — хлопчык і дзяўчынка — ужо пайшлі ў мясцовы дзіцячы садок.
— Чаму ты пайшоў з Жодзіна?
— Проста захацеў змяніць становішча. А развітаўся з усімі вельмі добра. Ігар Мікалаевіч Крывушэнка прапаноўваў застацца. Да «Тарпеда» наогул няма прэтэнзій — ні да трэнерскага штаба, ні да каго б там ні было. Асабліва маё рашэнне, за якое толькі сам нясу адказнасць. А як складзецца, пакажа час. Спадзяюся, нармальна — і ўсё пойдзе мне на карысць.
— Чым прыцягнуў Гродна?
— Пагутарыў з галоўным трэнерам — і Вітальіч адразу выклікаў прыхільнасць да сябе. Пагаварылі — і прапанова спадабалася. Трошкі падумаў — і перайшоў.
— Для цябе прынцыпова, каб «Нёман» фінішаваў вышэй «Тарпеда»?
— Я наогул хачу, каб «Нёман» апынуўся вышэй за ўсіх! Чаму я і прыйшоў сюды. Буду рабіць усё, каб дапамагчы камандзе — і даказаць сваю заможнасць трэнерам і заўзятарам. А за Жодзіна, дзе правёў чатыры гады, буду толькі перажываць. Па-добраму — паўтаруся, ніякіх падводных плыняў тут няма.
