СМІ пра нас: інтэрв'ю Кавалёнка Вярнуцца да спісу
СПАРТЫЎНАЯ ПАНАРАМА (сайт газеты) • 20 лютага 2016 года ў 08:48
Дзмітрый Кавалёнак: мне патрэбна гульня!!
Аляксей ПІСЬМЕНКАЎ
Адзін з самых вопытных гульцоў нашага чэмпіянату. Прыроджаным форвард. Лепшы бамбардзір «Нёмана» у гісторыі выступлення клуба ў вышэйшай лізе. Сімвал гарадзенскай каманды. Аўтар фразы: «У мяне сэрца ўжо жоўта-зялёнае!» Вядома ж, гаворка ідзе пра Дзмітрыя Кавалёнка. Карэспандэнт «СП» пагутарыў з вядомым нападнікам пра тое, якую загартоўку маладыя беларускія футбалісты праходзілі ў былыя часы, даведаўся, ці цяжка ветэрану даюцца перадсезонныя зборы ў 38 гадоў, а таксама высветліў, пачынае ці ён задумвацца аб пераходзе на трэнерскую працу.
Мы не стаім на месцы!
— Наш чэмпіянат з часам прагрэсуе — гэта адназначна. Беларускі футбол ідзе наперад. Тыя ж БАТЭ, мінскае «Дынама» і «Шахцёр» дэманструюць гульню досыць высокага ўзроўню. Ярчэй за ўсё гэта пацвярджае выступ барысаўскага клуба на еўрапейскай арэне. Бо ў пачатку цяперашняга стагоддзя пра падобныя дасягненнях можна было толькі марыць. Беларуская каманда з году ў год прабіваецца ў групавы раўнд Лігі чэмпіёнаў — раней такое любы заўзятар палічыў бы за цуд. Аднак цяпер гэта ўжо стала само сабой з'явай, якая і так разумеецца! Мінскае «Дынама» таксама здзейсніла прарыў у Еўропу. Мы не стаім на месцы — і гэта радуе!
Глядач выбірае Еўропу
— На жаль, у параўнанні з былымі часам на матчах чэмпіянату Беларусі заўзятараў на трыбунах стала значна менш. Усе ведаюць, як шмат людзей раней прыходзіла на стадыён у тым жа Гродна — іх было ў разы больш! Чаму цікавасць народа да нашага футбола упала? Адказваючы на гэтае пытанне, не атрымаецца вылучыць нейкую адну канкрэтную прычыну. Іх шмат. Напрыклад, заўзятары атрымалі доступ да прагляду матчаў вядучых еўрачэмпіянатаў, у іх з'явіўся выбар, што менавіта ім глядзець — гэта адзін з важкіх фактараў. Усё ж раней у нашай краіне не было даступна так шмат трансляцый з розных куткоў Еўропы.
Гісторыя ад Васілюка
— Але ўсё ж бачыць трансляцыю матчу — гэта адно, а прысутнічаць непасрэдна на стадыёне і назіраць за тым, што адбываецца на полі ўжывую — зусім іншае. Тое, што паказвае тэлебачанне, не заўсёды адпавядае рэальнасці. Вось, напрыклад, нядаўна Васілюк распавёў цікавую гісторыю. Аднойчы падчас нейкіх збораў Рома трапіў на матч «Мілана». Тое, што ён убачыў з трыбун, кардынальна адрознівалася ад карцінкі, паказанай па ТБ. Ён потым адмыслова паглядзеў тую ж гульню у паўторы. І ў яго склалася адчуванне, што гэта два цалкам розных паядынку. Несумненна, мас-медыя зрабілі велізарны крок наперад. Якасць трансляцый істотна палепшылася. Але ўсё ж для поўнага апускання ў гульню раю заўзятарам прыходзіць на стадыёны!
Людзі былі бліжэй да футболу
— Прыемна ўзгадваць пра часы, калі ў Гродна і іншых гарадах Беларусі на матчах чэмпіянату збіраліся поўныя трыбуны. Раней нашы людзі былі бліжэй да футбола, грамадскасць была больш згуртаванай. Цяпер у нас, як мне здаецца, народ пераходзіць да такога ладу жыцця, калі кожны ў асноўным засяроджаны на сваіх праблемах. Гэта таксама адзін з фактараў, з-за якіх на стадыёнах стала з'яўляцца менш заўзятараў. На тэму зніжэння цікавасці гледачоў да паядынкаў нашага першынства можна разважаць бясконца. Дзівіць, што нават на матчы БАТЭ, якія праходзяць на ўнутранай арэне, народ не стаў хадзіць больш актыўна. Праўда, трэба зрабіць агаворку, што на стадыёнах ў Барысаве — і старым, і новым — заўсёды было досыць шмат гледачоў. Але ўсё ж каманда так часта прабівалася ў Лігу чэмпіёнаў, а вялікага павелічэння цікавасці да яе выступах у ЧБ ў заўзятараў так і не было! Думаю, справа тут зусім не ў відовішчнасці. На жаль, але мноства фактараў складаюць адну вялікую праблему — беларускія стадыёны пусцеюць. Трэба спрабаваць яе выпраўляць. Клубам неабходна больш актыўна займацца папулярызацыяй футбола. Трэба больш увагі надаваць рэкламе, усімі магчымымі спосабамі завабліваць людзей на трыбуны. Хоць завабліваць — гэта няправільнае слова ў дадзеным кантэксце. Трэба запрашаць! Выкарыстоўваць для гэтага розныя спосабы, якія практыкуюцца ў Еўропе і ў свеце. Там людзі прыходзяць на стадыён, ведаючы, што правядуць час добра. У нас гэта не заўсёды атрымліваецца.
Аб загартоўцы маладых
— У 90-х гадах мінулага стагоддзя ў маладога футбаліста былі зусім іншыя ўмовы для працы, больш жорсткія. Відавочна, што зараз моладзь, якая прыходзіць у каманды, аказваецца ў зоне камфорту. І я не магу сказаць, што гэта ідзе дзецям на карысць ў прафесійным плане. Усё ж такі спорт увогуле і футбол у прыватнасці — гэта адмысловая среда. Апынуўшыся ў ёй, трэба даказваць сваю заможнасць, выгрызаючы месца ў складзе. Ранейшыя жорсткія ўмовы рыхтавалі да гэтага лепш. Тое, як усё было ўладкована тады, як мне здаецца, больш натуральна для футбола.
Дарога далёкая…
— Раней паездкі ў аўтобусе з аднаго горада ў другой былі зусім іншыя. Смартфонаў ні ў кога не было, ніякіх наўтбукаў. Мы больш размаўлялі адзін з адным, гулялі ў карты. Магу сказаць дакладна — зносіны ўнутры калектыву было нашмат больш.
Аб матывацыі
— Мне хочацца максімальна падоўжыць футбольнаю жыццё. Перадумовы да гэтага ёсць. У першую чаргу — добрае здароўе і жаданне. Важна, што да 38 гадоў мне гэты занятак ні кропелькі не надакучыў. Спартсмен без мэты — гэта, напэўна, ужо пусты спартсмен. Так, я стаўлю перад сабой пэўныя індывідуальныя задачы на наступны сезон. Але не думаю, што іх варта выдаваць. У кожнага які паважае сябе спартоўца абавязкова павінны быць мэты.
Як у старыя добрыя часы
— Вельмі рады, што чэмпіянат вярнуўся да сістэмы розыгрышу з 16 камандамі. Цяпер будзем гуляць гэтак жа, як у старыя добрыя часы. Я дзвюма рукамі за! Усё ж такі матчаў будзе больш. Адпаведна, у тых жа маладых гульцоў з'явіцца больш магчымасцяў праявіць сябе ў вышэйшай лізе. Мне здаецца, двухкругавая сістэма розыгрышу чэмпіянату з удзелам 16-20 каманд ужо даўно прыдумана, нездарма яна выкарыстоўваецца ў вядучых чэмпіянатах Еўропы. Адступаць ад яе і вынаходзіць нешта новае — не думаю, што гэта правільна. Усё адно нічога лепшага не прыдумаць!
Узрост не перашкода
— З гадамі мне не стала складаней выконваць перадсезонную працу. Сумленна. Галоўнае ў гэтай справе тое, што я ведаю, для чаго ўсё гэта раблю. Усё, як і ў маладосці, — для таго, каб быць гатовым да чэмпіянату, праводзіць як мага больш часу на полі. Зразумела, што цяжка. Але я не іду на трэніроўкі як на катаргу — такога не было раней, няма і цяпер. Футбол стаў больш дынамічны і хутчэй. Прызнаю, мая хуткасць з гадамі стала менш, але гэта можна кампенсаваць якім-небудзь асэнсаваным дзеяннем, своечасовай перадачай. Наш від спорту тым і прыгожы, што ён шматгранны. Гульня для цябе не сканчаецца, калі ты перастаеш бегаць хутчэй кагосьці. Футбол стаў для мяне сапраўдным наркотыкам. Пастаянна патрэбна доза, інакш становіцца па-сапраўднаму дрэнна. Нават у адпачынку ўжо праз пару тыдняў адпачынку пачынаю адчуваць сябе агідна, па-за залежнасці ад таго, дзе я знаходжуся. Мне патрэбен футбол!
Аб трэнерскай працы
— Ці задумваюся я аб трэнерскай працы? Загадваць пра такія рэчы наперад складана. Калі шчыра, мне хочацца пастаянна адсоўваць гэта планаванне на як мага больш далёкае будучыню. Бо гэта досыць складана — трэба зразумець, ці сапраўды я хачу быць настаўнікам. Трэба не проста застацца ў футболе, а атрымліваць ад сваёй працы задавальненне, хоць бы збольшага супастаўнае з тым, якое ты атрымліваеш, калі выходзіш на поле гуляць. Да трэнерскага рамяства трэба быць гатовым, ўсведамляць, што ты робіш выбар на яго карысць асэнсавана. Які сэнс, калі справа не будзе прыносіць станоўчых эмоцый? Мне здаецца, настаўнікамі становяцца паступова, у працэсе ўсёй гульнявой кар'еры. З гадамі набываецца пэўны вопыт, з'яўляецца схільнасць да аналізу, пасля чаго розныя гульнявыя моманты важацца па-іншаму. Чым даўжэй працягваецца кар'ера футбаліста, тым больш твой розум размешчаны да таго, каб стаць трэнерам. Выпадкі, калі чалавек, не гуляў у футбол, становіцца добрым настаўнікам, сустракаюцца рэдка. Я ўпэўнены, што непасрэдная футбольная дзейнасць вельмі важная ў гэтым працэсе. Так, у любым правіле ёсць выключэнні — Вы ж ім і жывеце… — Ды і сапраўды ўжо даўно знаходжуся ў гэтым працэсе. (Усміхаецца.) Калі на дадзены момант злучыць усе мае практычныя веды, то, думаю, паспрабаваць сябе ў ролі трэнера можна будзе. У будучыні.
Гуляць з майстрам
— Я вельмі рады, што да «Нёману» далучыўся Раман Васілюк. Прызнаюся, калі даведаўся аб яго пераходзе, у мяне паўстала яшчэ больш жадання застацца ў камандзе. Апынуцца па адзін бок барыкад з такім майстрам — гэта дорага каштуе! Упэўнены, цяпер буду атрымліваць ад гульні яшчэ больш задавальнення. Можна сказаць, у два разы больш. Адзначу, што ні ў якім разе не разглядаю Рому як канкурэнта.
Сплаў вопыту і маладосці
— Важна, каб у камандзе было правільныя суадносіны вопыту і маладосці. Без таго запалу, з якім выходзяць на поле маладыя футбалісты, дамагчыся чагосьці значнага вельмі складана. Таму з запрашэннем узроставых выканаўцаў клубам не варта перагінаць палку. Думаю, амаль у кожнай дружыне дастаткова вопытных гульцоў, і «Нёман» тут не выключэнне. Вопыт — гэта абавязковы складнік любой каманды!
