СМІ пра нас: інтерв'ю Саладоўнікава Вярнуцца да спісу
ПРЭСБОЛ №25 (3793) • 18 лютага 2016 года
Уладзімір ПІРОГ
На фоне павальнай зімовай цякучасці кадраў у «Нёмана» надзіва добрыя справы ў сэнсе захавання гульцоў асновы. Мінімум страт, падаўжэнне кантракту Савіцкім, запрашэнне харызматычнага Васілюка – па нашых часах, у Гродне вырысоўваецца вельмі моцная каманда. А адначасна – і нагода для размовы пра справы надзённыя з яе галоўным трэнерам Сяргеем САЛАДОЎНІКАВЫМ.
– Вы «ўсухую» прайгралі «Граніту», а затым і навічку вышэйшай лігі «Гарадзеі». Не надаяце гэтаму значэння?
– Я ўсяму надаю значэнне! Вядома, хочацца перамагаць, аднак забіваць і добра гуляць трэба крыху пазней. Зараз важней іншае. Не стану казаць, што перад чэмпіянатам усе роўныя – так не бывае. Але ў футбалістаў асноўнага складу здараюцца траўмы, а іх патэнцыяльным зменшчыкам выпадае выдатны шанц. І калі хтосьці не разумее, што за рэальную магчымасць паказаць сябе трэба чапляцца зубамі, гэта яго праблемы. У другім тайме супраць «Граніта» выйшлі дублёры – акрамя дасведчанага Кавалёнка. І мы зрабілі пэўныя высновы. Паўтаруся, калі хто-небудзь думае: ай, я малады і атрымаю яшчэ шмат шанцаў, то ён памыляецца. Згуляюць іншыя – а ты як сядзеў, так і будзеш сядзець.
– З каманд, якія выступалі ў вышэйшай лізе ў мінулым сезоне, «Нёман» лепш за ўсіх захаваў склад. Вы ўмееце пераконваць?
– Ха! Усё жартуеце, так? Па-першае, удзячны футбалістам, якія рашылі застацца, бо ў шмат каго былі прапановы. Перш за ўсё, дапамагла вера ў кіраўніцтва клуба і горада – гэтыя людзі ў пастаянным шчыльным кантакце з камандай. Ну, і мы працуем не дарма! Большасць гульцоў «Нёмана» – гродзенскія выхаванцы. Ды і, у рэшце рэшт, яны разумелі: калі ўжо пераходзіць, то ў тры-чатыры нашыя клубы. Астатняе – прыкладна адзін і той жа ўзровень.
– У «Мінск» Лягчыліна адпусцілі лёгка?
– Так. Мабыць, яму ўжо трэба было змяніць абстаноўку, прайсці праз новыя выпрабаванні. Мы-то ведалі Лягчыліна як свае пяць пальцаў: нават калі гуляў няўдала – а такіх матчаў хапала – усё роўна давяралі. Хай Лёша цяпер дакажа сваю пераканаўчасць у «Мінску», чаго яму і зычу.
– Многія цікавіліся Савасцьянавым, аднак ён працягнуў дагавор.
– Так, кантракт падпісаны. І Жэню я таксама ўдзячны. Але, скажу шчыра, у нас было джэнтльменскае пагадненне: даць магчымасць паказаць сябе пры з’яўленні замежнага варыянту. На днях адпусцілі яго ў «Кайсар», куды паехаў і Рэкіш. Згуляе ў спарынгу, потым вернецца – і будзем дамаўляцца, што рабіць далей.
– Вы не сышліся ва ўмовах з латвійцам Рачыцкім. З фінансамі ў «Нёмана» па-ранейшаму нягуста?
– А ў каго з імі густа? Шмат чаго дазволіць сабе не можам. Ёсць пэўны мінімум – з гарантыямі яго выканання. У складанай эканамічнай сітуацыі гэта ўжо хлеб. Удзячныя за гэта кіраўнікам прадпрыемстваў, якія, нягледзячы ні на што, аказваюць істотную падтрымку. Калі параўноўваць з сітуацыяй на пачатак мінулага года, то цяпер за бюджэт клуба значна спакайней. А Рачыцкі? Хацелі, каб Віталь папрацаваў з намі, але не можам перавышаць абумоўленую фінансавую планку. Такая самая сітуацыя з Ражковым, які зноў рашыў паспрабаваць шчасця ў «Белшыне». Але шкадаваць... Які сэнс? Кожны чалавек шукае, дзе лепшыя ўмовы – добра гэта разумеем.
– Ці доўга чакаць вяртання ў строй Савіцкага?
– Не хачу прарочыць і ўжо тым больш прыспешваць падзеі – усё ў руках лекараў. У залежнасці ад абставін, пералом пятай плюснявой косці можа стаць і простай, і складанай траўмай... Верым, Савіцкі хутка паправіцца і дапаможа камандзе.
– Чаму не адпусцілі яго ў «Шахцёр»?
– Па-мойму, асаблівай нагоды для размовы тут няма. Наогул не разумею, што за праблема? У яго скончыўся кантракт. Ёсць пэўныя патрабаванні УЕФА па разліку кампенсацыі за футбаліста ва ўзросце да 23 гадоў, бо клуб яго падрыхтаваў. Працавалі згодна з законам, як і належыць. Усё зразумела і празрыста. А астатняе – лірыка. Калі б Савіцкі быў у нас на кантракце, тады клубы дамаўляліся б пра суму кампенсацыі. Але калі пагадненне з гульцом канчаецца, ёсць афіцыйная сума – вось і ўсё.
– Па нашых звестках, «Нёман» мог адпусціць Савіцкага за 200 тысяч долараў, а «Шахцёр» прапаноўваў толькі трыццаць.
– Я ведаў, што ў «Шахцёра» ёсць інтарэс да Савіцкага, але ні ў якія сумы не ўнікаў. А прадметных афіцыйных перамоваў зусім не было.
– Як сам Павел паставіўся да рашэння клуба?
– Савіцкі хацеў сысці ў «Шахцёр» – ён гэтага не хаваў. Але ўспрыняў усё спакойна. Мы размаўлялі, ён адэкватна ацаніў сітуацыю. Паша нармальны хлопец, любіць свой горад і каманду. Дарэчы, падпісаў кантракт добраахвотна – ніхто яму рукі не выкручваў.
– Падобна на тое, гэта не паўплывала на вашы адносіны з «Шахцёрам», калі ўжо на праглядзе Кірыл Вяргейчык.
– А ў мяне заўсёды добрыя адносіны з «Шахцёрам» – з павагай стаўлюся да каманды і яе кіраўніцтва. Нармальныя рабочыя кантакты: салігорцы заўсёды разумеюць нас, а мы іх. Вяргейчыка ж запрасілі канкрэтна на кантракт – думаю, дамовімся. Наогул не разумею, навошта ў Беларусі кагосьці браць на прагляд? Усе ж ведаюць адзін аднаго як аблупленыя! Тэставанне, медабследаванне, псіхалагічная сумяшчальнасць з калектывам – гэта так. А прагляд для ацэнкі гульнявых якасцяў? Навошта яго ладзіць? Хіба што могуць узнікнуць нюансы наконт таго, як футбаліст упішацца ў камандную гульню. Вось гэта сапраўды важна. Астатняе – дробныя дэталі. Вось калі хтосьці прыязджае з-за мяжы, як цяпер Марат Бураеў – глядзець трэба старанна. Гэтага хлопца добра б пакінуць – як і Назаранку. Але Пашу хочуць аддаць у арэнду, а ў нас сваіх маладых поўна. І развіваць футбаліста не для сябе, а для мінскага «Дынама» не ў нашых інтарэсах. У арэнду можна браць гатовага выканаўцу.
– Васілюк – ваш галоўны трансферны поспех у міжсезонне?
– У Гродне заўсёды дасягалі поспехаў за кошт каманды: індывідуальныя ўменні – гэта ўжо іншае пытанне. Хоць без слоў ясна, што Рома – топ-гулец для беларускага футболу. Як і Юрэвіч, Блізнюк, Шагойка, Трухаў... Зычу ім моцнага здароўя – і каб захоўвалі яго як мага даўжэй. З імі наш футбол заўсёды будзе больш якасным і цікавым.
– Раман не выходзіў на поле ў абодвух спарынгах. Усё нармальна?
– Ён прыехаў з хворым галенаступам, таму не фарсіруем падзеі. А ўвогуле ў нас эпідэмія мікратраўм: такога іх мноства ў «Нёмане» ў маю бытнасць трэнерам нават не згадаю! Добра яшчэ, гэта адбылося на стартавым этапе падрыхтоўкі. Усе ўжо паволі ўліліся ў агульную групу – натуральна, акрамя Савіцкага.
– Можа, Васілюк будзе капітанам «Нёмана» ў новым сезоне?
– А што, Сасноўскі горшы па лідарскіх якасцях? Ён сапраўдны капітан – пытанняў няма. Але аўтарытарна не прымаю такое рашэнне – бліжэй да пачатку сезона каманда зробіць выбар сама. А годных кандыдатаў шмат: Сасноўскі, Васілюк, Канцавы, Кавалёнак – усім ім уласцівы капітанскі характар.
– Кавалёнак пакуль не працягнуў кантракт. Але, так разумею, яшчэ пагуляе?
– Я таксама так думаю. Проста Дзіма цяпер крыху не ў духу: гуляў у баскетбол – падвярнуў галенаступ. Першую траўму за пяцьдзясят гадоў у футболе атрымаў!
– Падхаплю іншы жарт, ужо агучаны калегамі: у «Нёмане» ёсць Васькоў і Васілюк – трэба абавязкова захаваць Васілючака!
– Каб Улад годна выступаў за моладзевую зборную, яму патрэбна практыка. Вядома, нас цікавіць брамнік, які падштурхваў бы Курганскага і мог раўнацэнна яго замяніць. Але ўсё ж для Васілючака роля другога галкіпера ў «Нёмане» – гэта мала.
– Курганскі ў зімовы перыяд уражвае, як і ў другой палове мінулага сезона?
– Не трэба цяпер казаць, хто ўражвае, а хто не. Які ў гэтым сэнс? Да падобных ацэнак звернемся па вясне, а пакуль ідзе цяжкая праца. І мы задаволеныя, як яе выконваюць усе.
– У вас быў спарынг у Брэсце, потым у Мінску, наступны – 20 лютага са «Славіяй» у Пінску... Чаму не клічаце супернікаў у Гродна?
– Самая балючая тэма. Абсалютная большасць траўмаў якраз і звязана са станам штучнага поля стадыёна «Нёман». Вось да нас ніхто і не хоча ехаць.
– Глянеш – быццам бы сінтэтыка як сінтэтыка...
– Ды яе і сінтэтыкай назваць нельга – тэхналогія ўкладвання зусім не выканана. Шчыра скажу, больш жудаснага поля за ўсё жыццё не сустракаў. Хоць гуляў на самых першых штучных пакрыццях, калі яшчэ ў Маскве ляжалі такія дываны – зусім без ворсу. Вы, натуральна, іх не памятаеце.
– Чаму ж? Нават у «нулявых» на «Кубку чэмпіёнаў Садружнасці» ў Сакольніках гулялі на «дываналіне».
– Дык вось нават ён быў лепшы, чым наша поле. Проста катастрофа.
– Што рабіць?
– Прымаць спартанскія ўмовы жорсткага адбору: дужыя не зломяцца, а слабыя нам не патрэбны!
– Зноў вы жартуеце! Цікавіцеся, як ідуць справы з будаўніцтвам паветраапорнага манежа?
– Кожны дзень, калі абмяркоўваем з дырэктарам клуба Іванам Варсовічам надзённыя тэмы, што датычацца каманды, ён адказвае на званкі будаўнікоў з нагоды манежа. Рух у гэтым кірунку не спыняецца ні на секунду – ужо пачаліся падрыхтоўчыя работы.
– Нядаўна вы сказалі: няма сэнсу займацца футболам, каб ствараць каманду, якая будзе боўтацца ў сярэдзіне табліцы. «Нёман» цяперашняга ўзору здольны на большае?
– А «Нёмана» сённяшняга ўзору пакуль няма. Вядзецца камплектаванне – трэба набыць яшчэ як мінімум двух кваліфікаваных футбалістаў. Па-другое, хачу, каб мяне правільна зразумелі: для некаторых клубаў і сярэдзіна табліцы – крок наперад. Апынецца там нехта з навічкоў вышэйшай лігі – хіба для яго гэта не стане поспехам і стымулам развівацца далей? Вядома, любы трэнер жадае дасягнуць максімуму. Але лічу, для «Нёмана» нават леташняе восьмае месца было нармальным вынікам: вы ж памятаеце, як сумна ў нас усё пачыналася. І калі ў параўнанні з мінулым сезонам прыбавім – не толькі ў выніку, але і ў якасці гульні – будзе добра. У цэлым жа на цяперашнія працэсы ў клубе гляджу аптымістычна. З’явілася ўпэўненасць у заўтрашнім дні, «Нёман» нарэшце стаў расці на ўсіх узроўнях – менавіта як сістэма. А яна абавязкова дасць вынік.
