СМІ пра нас: інтэрв'ю Васілюка Вярнуцца да спісу

ПРЭСБОЛ №9 (3777) • 21 снежня 2016 года

Уладзімір ПІРОГ

Саладоўнікаў даў кватэру 

Гадавы кантракт цяпер ужо экс-капітана брэсцкага "Дынама" Раман Васілюк з "Нёманам" не мог не выклікаць рэзананс. Зрэшты, трансферы такіх фігур рэдка застаюцца без бурных абмеркаванняў у нашым футбольным свеце. Сам Раман Мікалаевіч быў традыцыйна нешматслоўны, але пазітыўны — паўгадзіны зносін з мацёрым форвардам праляцелі непрыкметна. Хоць з улікам прычын яго ад'езду з малой радзімы казаць нам прыйшлося не толькі пра добрае.

— Так разумею, у цябе гэта быў не адзіны варыянт​?

— Так. Затое ён апынуўся самым канкрэтным, што і стала вызначальным фактарам.

— А ці мог рушыць у Наваполацк — да сябра і аднаклубніка па "Славіі" і "Гомелю" Валерыю Стрыпейкісу?

— Мог. Але параіліся з жонкай — і выбралі Гродна.

— З "Нафтана" яшчэ не знялі забарону на рэгістрацыю новых футбалістаў...

— У тым ліку і гэта паўплывала на рашэнне. Каму хочацца знаходзіцца ў падвешаным стане невядома колькі?

— Хто выяўляў найбольшую настойлівасць у пераходзе?

— Ясная справа, галоўны трэнер "Нёмана" Сяргей Вітальевіч Саладоўнікаў.

— І як першыя ўражанні ад працы пад яго кіраўніцтвам?

— Сумленна? Вельмі весела!

— Дыялог з маладым кіраўніком клуба Іванам Варсовічам таксама, мабыць, меў?

— Ну дык, а ў каго я кантракт падпісваў? Мы сустракаліся ў адным душэўным месцы блізу Брэста і раней — Варсовіч прыязджаў разам з Саладоўнікавым. Ужо тады ад размовы засталіся станоўчыя ўражанні: усё канкрэтна, без лішніх слоў.

— Цікава, не прыклаў ці руку да трансферу твой кум Кавалюк?

— Не. І тое, што ён напэўна застанецца ў Гродне, не гуляла асаблівай ролі. Натуральна, цікавіўся меркаваннем Сяргея. Кавалюк сказаў, што тут усё нармальна і ў "Нёмане" здаровы калектыў. Ды і іншых хлопцаў з каманды я таксама добра ведаю.

— Каго менавіта?

— З Сяргеем Сасноўскім былі ў "Мінску", з Арцёмам Канцавым ў БАТЭ... З Кавалёнкам, вядома, перш нярэдка меў зносіны. І яшчэ з многімі хлопцамі, якія ўжо не гуляюць, а працуюць у клубе трэнерамі: з двума Віталямі — Тарашчыкам і Надзіеўскім — і Дзмітрыем Барысейка.

— Мяркуючы па ўсім, ты задаволены...

— Цалкам! Прынялі ветліва — такое адчуванне, што я тут ужо сто гадоў! Ды і нарэшце з'явілася пэўнасць. Хоць у Брэсце заставаўся да апошняга — чакаў, што будзе. Нічога добрага не адбылося — прыйшлося шукаць варыянты...

— У Гродне з фінансамі таксама далёка не ўсё ў парадку.

— Тут хоць паабяцалі, што заробак будзе своечасова. У "Дынама" і гэтага не было.

— Па тэмпераменце Саладоўнікаў моцна адрозніваецца ад цёзкі Кавальчука?​

— Так. Віталіч эмацыйней — і сам актыўна ўдзельнічае ў трэніроўках. Кавальчук ўсё ж такі больш глядзіць за гэтым працэсам з боку.

— Дзе абгрунтаваўся?​

— Пакуль Саладоўнікаў даў мне сваю кватэру.

— Нічога сабе! А сам куды?

— Ха! Ну я ж фігуральна выражаюся! Па-мойму, гэта ранейшае жыллё яго дачкі.

— Твая сям'я ў Брэсце?

— Так.

— Але жонка з двума дочкамі мае намер прыехаць у Гродна?

— Плануем такі варыянт.

— З рулявым роднай каманды перад ад'ездам развітаўся?

— Не. У гэтае міжсезонне і сказаць адзін аднаму асабліва няма чаго. Ён сам у нявызначанасці і выдатна разумее, чаму футбалісты пакідаюць Брэст. Ніхто нічога не ведае...

— Як Сяргею Пятровічу ў мінулым чэмпіянаце удалося не дапусціць забастовак гульцоў? Цуды псіхалогіі?

— Не ў гэтым справа. Проста ў падобных акцыях не было сэнсу. І так грошай не бачылі. А з-за сур'ёзных дэмаршаў — калі б да іх дайшло — і найменшага шанцу не мелі б хоць нешта атрымаць.

— Табе шмат павінны?

— Скажам так, прыстойна набегла — за два гады-та...

— Балюча было бачыць, як склад баяздольнай каманды, які радаваў на старце чэмпіянату, у абласным цэнтры нават не спрабуюць захаваць?

— Правільнае пытанне. Па вялікім рахунку, так і ёсць. Наколькі разумею, галоўнай задачай у нашага кіраўніцтва было не вылецець з вышэйшай лігі.

— Ну, не вылецелі. Што далей?

— Так і я вельмі хацеў бы гэта ведаць!

— Чым займаюцца дынамаўскія футбалісты?

— А хто там цяпер? Па-мойму, усё, хто быў у асноўнай абойме — чалавек дваццаць, — звольніліся. Засталася моладзь, дублёры — на гэтым усё.

— І што рабіць трэнерам?

— Нават не ўяўляю. Яны проста закладнікі сітуацыі. Якія гарантыі могуць даць гульцам? Каго запрасіць? Як працаваць? Чуў, трэнерскаму штабу працягнулі кантракты яшчэ на два месяцы. Але гэта, самі разумееце, чыста сімвалічны жэст.

— Ты мог застацца ў "Дынама", калі б там далі мінімальныя гарантыі паляпшэння сітуацыі?​

— Натуральна. Але іх не з'явілася. А мужчыне жа трэба неяк сям'ю карміць, правільна?

— Кажуць, у нейкага сур'ёзнага інвестара быў рэальны цікавасць да клубу...

— Нас прасілі пачакаць да 18 студзеня. Але колькі можна трываць? За мінулы тыдзень ніякіх зрухаў не адбылося і блізка. Значыць, як я разумею, нічога не атрымалася. 

— На твой погляд, хто вінаваты ў гэтам сумным становішчы "Дынама"? Гарадскія ўлады, дырэктарат клуба?

— Не ведаю, каму можна прад'явіць асноўныя прэтэнзіі. Але, думаю, вінаватыя ўсё. Зразумела, эканамічная сітуацыя ў краіне вельмі складаная. Аднак такога, як у брэсцкім "Дынама", у вышэйшай лізе нідзе не было — і няма! У Гродне хоць відаць, што да футбола і да каманды ёсць цікавасць. А ў Брэсце ён прапаў. І, мабыць, выбірацца з гэтага становішча ніхто не спяшаецца.

— Аднак у мінулым сезоне напэўна былі і добрыя моманты. Што з іх памятаецца?​

— Вядома, старт. Весела гулялі ў першым крузе — радавалі заўзятараў, нават на першым месцы ішлі. А потым усе гэтыя праблемы адбіліся. Іх абяцалі разруліць — і спачатку мы спадзяваліся. Але ў выніку ніякіх зрухаў не адбылося. Мяркую, з-за гэтага мы потым і скаціліся. Абвялі ўсё: калі думаеш, дзе, што і як зарабіць, становіцца не да футбола.

— Успамінаеш кранальны эпізод, калі заўзятары прыйшлі на трэніроўку каманды і ўручылі ёй новую форму?

— Безумоўна! Напэўна, нідзе такога не было, акрамя Брэста. Дзякуй хлопцам.

— Заўзятары былі адзінай аддушынай "Дынама"?

— Для іх і гулялі. Як і для родных, жонак і дзяцей, якія прыходзілі на матчы.

— Дарэчы, пра наведвальнасць "Брэсцкага". Вы пачыналі сезон з дзвюх тысяч гледачоў — скончылі пры 600-800 людзях на трыбунах. Чаму так? 

— На мой погляд, галоўнае тут не ў гульні каманды, а ў стаўленні да людзей на нашых стадыёнах.

— Узаемаадносіны заўзятараў з міліцыяй лічыш вялікай праблемай?

— Істотнай. Блізкія мне людзі таксама сутыкаліся з гэтым і потым выказваліся пра набалелае. А як не абурацца, калі нават дзяцей так могуць даглядзець, што яны потым плачуць — і ўжо не хочуць ісці ні на які футбол?

— Як зараз заўзятары будуць сустракаць цябе ў Брэсце — з улікам таго, што ў "Нёмана" і "Дынама" так званае заходняе дэрбі? Не асвістаюць?

— Спадзяюся, не. Хоць такой ўжо моцнай прынцыповасці ў гэтых гульнях не адчуваў. Хутчэй за ўсё, гэта больш найграна: хтосьці прыдумаў тэму дэрбі, і пайшло-паехала.

— А што скажаш прыхільнікам "Нёмана" — у сваіх першых словах гульца гэтага клуба?

— Ой, пакуль нічога. Казаць можна шмат, а толку? Усё будзе відаць на полі.

— У міжсезонне ты гуляў у міні-футбол на аматарскіх турнірах "Аматара" у Брэсце.

— Так, за каманду свайго і вашага сябра Эдзіка Белемука. Але цяпер трэба рыхтавацца да будучага сезону. 

— Якой будзе твая галоўная матывацыя ў новым годзе?​

— Простая: максімальна дапамагчы новаму клубу. Выйграваць часцей — і паспрабаваць уклініцца ў нашу троечку.

— Ну, зрабіць гэта практычна немагчыма...

— А мы яшчэ паглядзім!